Ucho w opałach czyli tajemnicze porwanie w Dolinie

Opis

– Miriam, możesz przestać robić takie tajemnice? – chwila radosnego powitania po rozłące szybko minęłą i między rodzeństwem zapanowały normalne stosunki, tzn. PNZB (Permanentne Niestabilne Zawieszenie Broni). Piotrek nie wierzył, że siostra może wiedzieć o czymś, o czym on by nie wiedział, a co zasługiwałoby na takie ceregiele.
– Dobra, tylko bądź cicho, bo jak się wyda, to będzie na ciebie – mruknęła niezadowolona Miriam. Myślała, że po takiej znakomitej akcji ratunkowej stanie się dla brata przynajmniej…
– Nie wyda się. Prawda Piotrek, że się nie wyda?
Te słowa ni stąd ni zowąd powiedział do Piotrka skrzat. Najprawdziwszy skrzat, siedział na biurku Miriam i machał w powietrzu nogami. Piotrek zamrugał. Nie pomogło.
"To mogą być jeszcze skutki choroby" – pomyślał.
– Dobrze widzisz, jestem tu naprawdę – skrzat nieomylnie odgadywał wszystkie myśli, które kotłowały się w głowie chłopca.
– Widzisz, chciałbym dać ci więcej czasu, abyś mógł się nadziwić. Sęk w tym, że czasu NIE MAMY. Ten wściekły lis ukąsił cię nie przez przypadek. Zostałeś wyznaczony do bardzo ważnego zadania… dobrze się czujesz?