Przecież to dziecko. Świadectwa o dramacie aborcji

Opis

Aborcja nie uwalnia kobiety, czyni z niej więźnia. To nie dziecko „niszczy” jej życie, ale aborcja. Bohaterki tych historii zapraszają inne kobiety, które znalazły się wobec nieoczekiwanego dziecka, aby przyjęły je z szacunkiem i miłością. Te historie stają się także apelem do społeczeństwa, aby, zamiast oferować fałszywe „rozwiązanie”, pomogło matkom i ojcom brać odpowiedzialność za własne czyny.

Wszyscy jesteśmy powołani, aby zdać sprawę przed Bogiem z naszego zachowania wobec „najmniejszego brata”, którego Bóg na różne sposoby nam powierzył. Wszyscy jesteśmy wezwani, aby być „ludem życia i dla życia” i głosić Ewangelię Życia.

Żyjemy w społeczeństwie, które godzi w życie przez swoją „kulturę śmierci”, społeczeństwie, w którym aborcja w różnych formach przybrała już niewyobrażalne rozmiary (od aborcji chirurgicznej do antykoncepcji, która powoduje poronienia, czy też praktyki sztucznego zapłodnienia, która prowokuje śmierć wielu embrionów), w którym nasila się eutanazja i w którym wychwala się przestępstwo, jakby było prawem. Społeczeństwo powinno zmienić drogę i nawrócić się, odnajdując na nowo szacunek dla człowieka od poczęcia do naturalnej śmierci, przede wszystkim dla tych, którzy są najbardziej słabi i bezbronni.