Wszystkie dzieci maharadży

Opis

Sieroty, które wraz z Armią Andersa wydostały się z nieludzkiej ziemi. Maharadża, który przygarnął tysiąc polskich dzieci.

Rok 19421, na świecie toczy się krwawa wojna. W Indiach, w okolicy wsi Balachadi, pojawiają się białe dzieci budzące zdumienie tym, że najchętniej biegają na bosaka, czego nigdy nie zrobiłby żaden mały anglik.

Wygłodzone i w łachmanach docierały do formującej się na terenie Sowietów Armii Andersa i dzięki temu po opuszczeniu ZSRS przez polską armię znalazły się w końcu w Indiach.

Maharadża Jam Sabeb Digvijay Sinhji zaprosił młodych uchodźców, by zamieszkali w wybudowanym specjalnie dla nich osiedlu. Mieli odtąd dach nad głową, zapewnione wyżywienie, ubranie, naukę i opiekę lekarską. W ciągu czterech lat działalności przez osiedle przewinęło się około tysiąca polskich dzieci.

To opowieść o pierwszych przyjaźniach, miłościach, szkolnych wzlotach i upadkach, przygodach na harcerskim szlaku. To także historia dobrego człowieka, przyjaciela Polski.

Po wojnie maharadża, aby uchronić kilkaset dzieci przed przymusową deportacją do komunistycznej polski, formalnie je adoptował.