Istota miłości

Opis

Dietrich von Hildebrand dopiero około roku 1958 rozpoczął pracę nad książka, która dojrzewała w nim przez całe życie i obejmowała fenomenologiczną analizę miłości.
Już w latach 20. – dzięki pracom na temat mężczyzny i kobiety, miłości pomiędzy nimi oraz chrześcijańskiego małżeństwa – stał się niezwykle popularny w katolickim środowisku.
Uwagę przyciągała jego wzniosła wizja nowej miłości.
Uznaje się, że Hildebrand był pionierem w głoszeniu nauki na temat podwójnego wymiaru aktu małżeńskiego – nie tylko przekazywania życia, lecz także małżeńskiej miłości. Nauka ta zosatała wyraźnie sformułowana później przez II Sobór Watykański w konstytucji Gaudium et spes. Na dalszych etapach swoich dociekań Hildebrand zaprezentował jeszcze obszerniejszą fenomenologię miłości: zarówno analizę miłości małżeńskiej, jak i wszystkich innych rodzajów miłości. Kiedy w 1971 roku ukazała się „Istota miłości”, została uznana za najbardziej doniosły wkład w dziedzinę fenomenologii miłości od czasu ukazania się w roku 1913 rozprawy Maza Schelera – Istota i formy sympatii.

Dietrich von Hildebrand (ur. 12 października 1889 roku we Florencji, zm. 26 stycznia 1977 roku w New Rochelle, Nowy Jork) – niemiecki filozof i teolog katolicki zwany przez papieża Piusa XII „XX-wiecznym Doktorem Kościoła”, przez Josepha Ratzingera „jedną z najwybitniejszych postaci naszych czasów”, a przez wicekanclerza III Rzeszy Franza von Pepena „wrogiem numer jeden narodowego socjalizmu”.

Hildebrand urodził się i dorastał we Florencji, w zeświecczonej rodzinie protestanckiej. Dopiero w 1914 roku nawrócił się wraz z żoną na katolicyzm i od tego czasu aż do śmierci codziennie przyjmował Komunię Świętą. Za życia Hildebranda ponad stu jego przyjaciół i znajomych zostało katolikami.

Radykalnie występował przeciw nazizmowi i komunizmowi. Postrzegał oba te systemy jako „bliźniaczych braci w niegodziwości” przejawiających ten sam materializm, to samo ubóstwienie państwa, ten sam totalitaryzm i ten sam ateizm.

Od roku 1933 stale ucieł przed nazizmem – najpierw do Wiednia, w którym wykładał do 1938 roku. Po Anschlussie Austrii przedostał się do Szwajcarii, a potem do Francji, skąd również musiał się ewakuować po ataku III Rzeszy w roku 1940. Przez Portugalię, a potem Brazylię, przedostał się do USA, gdzie podjął pracę wykładowcy filozofii na prywatnym jezuickim Uniwersytecie Fordham w Rose Hill.

Dietrich von Hildebrand był pierwszym katolickim myślicielem, który odważnie i publicznie bronił encykliki Pawła VI Humanae vitae.